Een Wegwijzer had de uithuisplaatsing van mijn zoon met ADHD en autisme kunnen voorkomen

Bettina’s zoon Jacco was nog maar tweeënhalf jaar, toen Bettina dringend hulp nodig had bij de opvoeding. Lastig, want ze had geen idee bij wie ze terecht kon. Met de Wegwijzer van Ouderpeil had ze een heel eind kunnen komen. Samen met haar moeder verzon ze de nieuwe naam van Ouderpeil én dacht ze mee over de Wegwijzer. “Ik heb het alleen moeten doen. De Wegwijzer had een houvast, een steun, kunnen zijn.”

Voorheen had Ouderpeil.nl een andere naam: het iHUB Ontwikkelplein. Aan het begin van 2021 vroegen we ouders om na te denken over een nieuwe naam. Bettina kwam met de naam Peilpunt op de proppen. Al moet ze toegeven; eigenlijk gaat de eer naar haar moeder.

Als alleenstaande moeder met autisme en PTSS en met twee zoons met een ‘label’ heeft Bettina haar moeder altijd hard nodig gehad. “Ik vroeg mijn moeder om mee te denken over een naam voor het platform. Ze kwam met trefwoorden die volgens haar het platform typeren, zoals: ‘stappen zetten’, ‘vooruit’, en ‘versterken’. Maar ook: ‘ruimte’, ‘centraal’, ‘route’, ‘zoektocht’, ‘informatie’ en ‘ruggensteun’.”

Peil trekken: de juiste koers bepalen

Uiteindelijk kwam de naam ‘Peilpunt’ naar boven drijven. “Als je niet weet wat je aan iemand of iets hebt, kun je zeggen dat er geen peil op te trekken valt. Het woord 'peil' in de uitdrukking komt van een oude scheepvaartbetekenis: 'het punt waarnaar men zijn koers richt’”, zo legt Bettina uit.

“Het peil trekken' betekent dus zoiets als 'de juiste koers bepalen'. Als dat niet lukt, weet je niet waar je aan toe bent. En dat is precies wat we bedoelen met 'er is geen peil op te trekken’”. Uiteindelijk koos ‘de jury’ voor hun ‘Peilpunt’ en plaatste ze er ‘Ouder’ voor. Et voilà: Ouderpeil.nl was geboren.

Ouderpeil.nl is dé plek waar ouders met een kind met gedragsproblemen of een stoornis hun weg vinden. Zodat zij samen met hun kind de volgende stap kunnen zetten. Niet steeds van het kastje naar de muur gestuurd worden, maar door ervaringen van andere ouders wéten welke stappen je het beste kunt nemen. Met als doel: je kind, je gezin én jezelf verder helpen.

Wegwijzer in kaart

Om ouders een stap verder te helpen, wilden we inzicht krijgen in de situaties en fases die ouders meemaken. Zo brachten we de Wegwijzer in kaart. We analyseerden meer dan 250 artikelen uit onze kennisbank en vroegen Bettina en andere ouders om met ons mee te denken over de invulling. Samen brachten we alle fases in kaart: vanaf het moment dat ouders ontdekken dat hun kind anders is, tot aan het vinden van de juiste hulp.

Ervaringsdeskundige 

We betrokken hierbij de ouders van het Expertpanel. Dat is een groep ouders met een kind in jeugdzorg of onderwijs die meedenkt met de organisatie waar hun zoon of dochter tijdelijk woont of onderwijs krijgt.  Dat Bettina zo actief betrokken is bij het Expertpanel, mag een klein wonder heten.

“Ik heb autisme en ben van ver gekomen. Ook omdat ik altijd in de verkeerde relaties zat. Ik was niks en daarom dacht ik ook dat ik niks kon. Sinds ik bij het Expertpanel zit, zie ik mezelf groeien. Mijn mening doet er weer toe. De anderen laten je praten, je voelt je veilig. Ik zit zelfs bij burgemeesters en regiodirecteuren aan tafel; dat was voorheen ondenkbaar!”

Jarenlang zelf moeten zoeken naar hulp

Met twee zoons met een ‘label’, heeft Bettina eerst zelf jarenlang moeten zoeken naar hulp. Met name voor haar oudste zoon Jacco. “Haar zoon Jacco kwam in een gesloten instelling van Horizon Jeugdzorg en Onderwijs terecht. Hij had net vier maanden jeugddetentie erop zitten. De rechter plaatste hem in deze gesloten instelling.”

Via Horizon kwam Bettina in contact met het Expertpanel en later met Ouderpeil.nl. Het klonk meteen goed, want daarvoor had ze altijd het gevoel dat ze er alleen voorstond. Dat ze nooit bij instanties terecht kon of dat behandelingen niet aansloegen. “Je wordt niet gehoord. Nooit serieus genomen. Daardoor kwam ik met mijn kinderen niet verder. Op het laatst zei ik maar tegen de instanties dat het goed ging.”

Mijn zoons wilden niet meer leven

Maar goed is het nooit gegaan. Jacco heeft ADHD en autisme. Tel daarbij (externe) traumatische gebeurtenissen bij op en Bettina kreeg een zoon met volop driftbuien en verlatingsangst. Driftbuien die ook een enorme invloed op zoon Marc hadden; Marc heeft ook autisme. Hierdoor én door het pesten op school kreeg hij last van PTTS. “Jacco was gewelddadig. Terwijl Marc een slotje op zijn deur had, ramde Jacco de deur open.”

Beiden kinderen werden op school gepest. Hoe klein ze ook waren. “Marc wilde niet meer leven. Hij vroeg zich in groep drie af waarom hij nog op de wereld was. Zo triest. Je moederhart breekt.” Ook Jacco ging aan het pesten onderdoor. “Jacco zei toen hij in groep zes zat, dat als er een trein door het dorp zou rijden, hij ervoor was gesprongen.”

Naar speciaal onderwijs

Bettina heeft er alles aan gedaan om hem van school af te krijgen. Dat lukte. Jacco ging naar het speciaal onderwijs. Ondertussen probeerde Bettina haar best te doen om een goede moeder voor Jacco te zijn. Toch lukte het haar niet om met de ‘sterke persoonlijkheid’ van Jacco om te gaan, vertelt ze. “Ikzelf had net als Marc PTTS. Ik durfde niks.” Toen Jacco twaalf jaar was, ging hij doordeweeks naar een gezinsvervangend tehuis. De rust keerde voor even terug in huis. Toch bleek dat uiteindelijk ook niet de oplossing te zijn. Jacco kwam weer naar huis.

Het ging niet meer thuis

Al snel ging het thuis niet meer. “Ik liep met de honden aan zee en kon alleen nog maar huilen. Ik ging op de grond zitten en belde een vriendin om me op te komen halen. Een paar dagen later werd Jacco uit huis gehaald.” Bettina was bang dat Jacco het haar kwalijk zou nemen, maar gelukkig heeft hij dat nooit gedaan, vertelt ze, terwijl ze vecht tegen de tranen. “Het voelde alsof ik faalde, maar ik wist ook dat het voor ons alledrie beter zou zijn. Ik was sterk genoeg om om hulp te vragen.”

Wegwijzer was uitkomst geweest

Bettina had het gevoel steeds weer tegen muren op te lopen en niet de juiste hulpverlening te krijgen. “Ik ben zelf op zoek gegaan, keek naar The Nanny op de televisie en verzon samen met mijn moeder van alles om de situatie onder controle te krijgen. Dat werkte dan een tijdje, maar vervolgens ging het wederom mis.”

Een Wegwijzer was volgens Bettina een uitkomst geweest. “Dan had ik een leidraad gehad. Het had allemaal niet zo lang hoeven duren. En ik denk dat het ook niet was geëscaleerd met die twee uithuisplaatsingen. Het voelt alsof heel ons gezin is ‘gepakt’.’’

Trots op haar zoon

Jacco belandde uiteindelijk in de verkeerde omgeving en kwam in aanraking met foute ‘vrienden’. Na een drugsdelict -Jacco heeft nooit zelf drugs gebruik- kwam Jacco in jeugddetentie. “In die vier maanden dat hij daar zat, is er een lichtje gaan branden. Dit wilde Jacco helemaal niet. Hij was een voorbeeldige gevangene en behaalde drie certificaten voor houtbewerking. Dat hadden ze in jeugddetentie nog nooit gezien.”

Volgens Bettina is Jacco van nature ook een jongen met normen en waarden, altijd hulpvaardig en beleefd naar ouderen. ,,De invloed van buitenaf en zijn label zorgde voor het gedoe.”

Inmiddels gaat het goed met de nu negentienjarige Jacco. Hij doet, geïnspireerd door zijn houtbewerking certificaten, een opleiding tot timmerman, loopt stage en heeft nét de sleutel van zijn appartement in ontvangst mogen nemen. Ook heeft hij een leuke vriendin, volgens Bettina. “Tweeënhalf jaar geleden had ik dit allemaal nooit verwacht. Vooral niet toen hij vastzat. Wat ben ik trots op Jacco!”