Mijn zoon leefde op straat, zonder dat ik het wist!
Met alles wat ze in zich heeft, lukt het Brigitte om zichzelf en haar gezin op de been te houden. Nicks gedrag gaat soms diep door haar moederziel. En instanties geven niet altijd thuis. Maar ze blijft strijdbaar: “Geef nooit op! Laat je niet door het slijk halen.” Open en eerlijk, met haar hart op de tong, deelt Brigitte hier haar verhaal.
Als Nick wordt geboren, in 2000, ziet Brigitte dat hij anders is dan andere kinderen. Hij wordt als kleuter snel boos, is agressief, praat met zijn vuisten. Op de basisschool gaat het snel mis. Hij slaat de juf een blauw oog en stompt een knulletje een gat in zijn hoofd.
Diagnose ADHD
Na een psychologisch traject, wordt de diagnose ADHD gesteld. Hij komt in aanmerking voor speciaal onderwijs. Daar zet Nick kleine stappen vooruit. In groep 8 wordt hij opnieuw getest, waarbij er een aantal stoornissen bovenop zijn ADHD worden ontdekt.
Dat maakt de overgang naar de middelbare school extra lastig. “Het is jammer dat het systeem zo werkt dat kinderen groep 8 niet over mogen doen. Nick was 13, maar nog niet klaar voor de middelbare school”, zegt Brigitte. “Hij werd eigenlijk ‘doorgedouwd’ naar het middelbaar onderwijs”.
Niet welkom op school
Op de middelbare school worden gouden bergen beloofd aan Brigitte, maar na een half jaar willen ze Nick niet meer zien. Hij maakt zichzelf onmogelijk. Wat Brigitte ook probeert, ze nemen hem niet terug. Via een onderwijsconsulent krijgt hij nog wel les in een tussenlocatie en kan hij daarna terug naar normaal onderwijs. Maar het kwaad is al geschied en Nick wordt van school gestuurd.
Vrijwillig uit huis plaatsen
Ondanks het recht op onderwijs, komt Nick thuis te zitten. Het is 2015 en Brigitte is op dat moment hoogzwanger van haar derde kind. Nick is soms niet te genieten en slaat dan de boel kort en klein. Brigitte schakelt over op de overlevingsstand, zoals ze bijna haar hele leven al doet.
Voor zijn en haar veiligheid laat Brigitte hem vrijwillig uit huis plaatsen. Vanaf dat moment gaat het bergafwaarts met hem. “Hij kreeg niet de hulp die hij nodig had. En nu hij bijna 21 is, nog steeds niet. Waarom? Ontken die kinderen niet. Ze zijn er ook! En ja, ze zijn complex!”
Geef me handvatten!
Overmand door emoties, legt Brigitte uit dat haar vertrouwen in de instanties tot een minimum is gedaald. “Doe ik het niet goed? Geef me dan handvatten hoe ik met hem moet omgaan?” smeekt Brigitte de instellingen en hulpverleners. In plaats van dat Brigitte advies krijgt, wordt Nick heen-en-weer gepingpongd tussen thuis en jeugdzorg.
Hij liegt alles wat los zit vast en steelt als de raven. Ook thuis. “Jarenlang heb ik met een oor open geslapen. Als ik zijn slaapkamerdeur hoorde piepen, zat ik rechtop in mijn bed. Wat gaat hij doen? Naar beneden? Naar zijn zus?”
De hulpverlening, hoe ervaren ook, weet hij om zijn vingers te winden. Daardoor krijgt hij niet of nauwelijks goede begeleiding. Brigitte vergelijkt haar zoon met Dr Jackall & Mr Hyde, het verhaal dat bekend is omdat het ingaat op het principe van een gespleten persoonlijkheid: “Bij mij is hij Hyde, de kwadere kant, en bij de hulpverleners is hij meer Jackall, zijn goede zelf.”
Verkeerde keuzes
Brigitte heeft haar hart op de tong. Ze haalt fel uit naar jeugdzorginstellingen, die kinderen soms behandelen alsof ze crimineel zijn. “Vind je het gek dat ze zich zo gedragen?”, tiert ze.
Brigitte vertelt over een telefoontje dat ze kreeg toen Nick in een instelling door het lint ging. Ze moest snel komen om de boel te sussen. Op het moment dat ze daar aankwam, was de politie ook al met alle toeters en bellen ingeschakeld. “Dat is dan de verkeerde keuze, vind ik. Had even gewacht op mij.”
Het bleek dat Nick om een voorval was ontvlamd, maar hij werd op dat moment door een stagiair begeleid. “Waarom? Zet daar dan ook een professional bij! Ik begrijp dat niet.”
Na mbo 1 zit hij thuis
Als Nick 17,5 jaar is, komt hij niet meer in aanmerking voor subsidie. Brigitte pusht hem om zijn mbo 1 af te maken. “Dat heeft ‘ie gedaan, maar daarna zat hij thuis. Hij wilde niet doorleren. Ik klopte aan bij de gemeente: ‘De jeugdzorg hijgt in mijn nek, omdat jullie mij en hem niet serieus nemen. Jullie moeten een arrangement afgeven!’ Maar ik kreeg nul op het rekest.”
Mijn zoon leefde op straat
In september 2018 belandt Nick uiteindelijk in een woonlocatie in Rozenburg, maar zonder extra hulp voor zijn gedrag. Hij woont er een jaar, maar omdat er geen land met hem te bezeilen is, wordt hij uit zijn huis gezet. Brigitte schiet vol. “Zonder dat ik het wist heeft hij een half jaar lang op straat geleefd. Op mijn verjaardag stond hij aan mijn deur: ‘Mam, mag ik alsjeblieft naar binnen? Ik heb het zo koud.’ En dan begint alles weer opnieuw. Want je neemt hem toch in huis, het is je kind.”
Toon lef om protocollen los te laten
Brigitte is jarenlang aan het smeken geweest bij overheid, gemeente en jeugdzorg voor goede hulp. “Het ergste is dat hij nu nog steeds niet de juiste hulp heeft om verder te komen in het leven. Terwijl ik weet: hij heeft nog zoveel in zich, er is veel uit hem te halen.”
Brigitte houdt hoop. “Ik zou zo graag willen dat hulpverleners niet tegenover je zitten, maar naast je komen staan. Dat ze rekening houden met gezinnen zoals de onze, eens vragen hoe het gaat. Als je samen met de ouders naar het kind kijkt, hoeven we het wiel niet elke keer opnieuw uit te vinden. Wat daarvoor nodig is? Dat professionals open staan voor compromissen en out of the box durven denken. Toon lef om de protocollen af en toe los te laten!”
Ik geef niet op
Het gaat momenteel redelijk goed met Nick. Hij wordt ouder, wijzer. Langzaamaan lijkt het ook alsof hij steeds vaker zijn gedrag en de consequenties ervan leert inzien. “Ook omdat ik zo’n hardnekkige moeder ben die niet wil opgeven,” knipoogt Brigitte. Hij woont nu doordeweeks in Maaszicht in Rotterdam en komt in het weekend thuis. Dankzij een werkgever die weet om te gaan met zijn persoonlijkheid, heeft hij een paar uur per week werk. En Brigitte? Zij blijft onvoorwaardelijk knokken… met haar hart.
Ervaringen delen
Wil jij ook jouw ervaring delen? Of reageren op Brigitte’s verhaal? Neem eens een kijkje op ons Ouderportaal. Hier wisselen ouders tips en ervaringen uit met elkaar. Of stel zelf een vraag.