Als ouders met een kind met ADHD niet op één lijn zitten, wat dan?

Het opvoeden van je kind met ADHD is een pittige kluif. Al helemaal wanneer je als ouders of verzorgers niet op één lijn zit. In een gezonde relatie vorm je een eenheid. Maar als de thuissituatie ingewikkeld is, komt het wel eens voor dat er twee kampen ontstaan. Wat doet dit met jou als ouder en met je kind?

ADHD: lastiger opvoeden dan gemiddeld

Als moeder van een zoon met ADHD en ingewikkelde gedragsproblemen ben ik niet consequent genoeg en zwicht ik te snel voor de smeekbeden van mijn zoon en mijn eigen angst voor woede-uitbarstingen. Tenminste, dat vind ík. Om Max te geven waar zijn behoeften liggen, had ik van betere huize moeten komen.

Ik besef me steeds beter dat Max’ ADHD hem een lastiger op te voeden kind maakt dan gemiddeld. Ik denk dat ik de meeste gedragingen aan mezelf te wijten heb. Ik ben te lief voor hem. Mijn meegaandheid is niet in evenwicht met wat hij nodig heeft. Terwijl Max’ vader een meer Spartaanse aanpak hanteert. We zijn tegenpolen. Hij geeft Max wel snel zijn zin als hij gaat zeuren, maar als Max niet luistert dan moet hij maar voelen. Ook geen oplossing.

Rustiger na woedeaanval

In mijn blog ‘Je kind met ADHD gaat kamperen of logeren bij een ander. Waar moet je op letten?’ las je hoe ik omging met gevoelens van verdriet en schaamte toen ik de campingvakantie van Max en zijn oma moest afbreken. Volgens de oma van Max was er geen land met hem te bezeilen. Hij was dwars, wilde niet luisteren, gooide met stenen naar auto’s en kan zichzelf niet vermaken. Ze had dat nog nooit meegemaakt.

Onderweg naar huis vraag ik Max hoe dit allemaal zo ver heeft kunnen komen. Schuldig zijn schouders ophalend antwoordt hij timide: “Ik weet het niet.” Hij lijkt rustiger te worden nu hij weet dat hij naar huis gaat. Ik vind hem aandoenlijk zoals hij naast me zit.

Hij heeft het echt niet naar zijn zin gehad op de kindvriendelijke camping in de duinen. De skelters, fietsjes, zandbakken en het voetbalveldje hebben hem niet kunnen bewegen te genieten van zijn korte vakantie. Ik begin me af te vragen of hij vakantie – ofwel het weg zijn van huis - überhaupt wel leuk vindt.

Mijn man en ik zitten niet op één lijn

Eenmaal thuis vertel ik zijn vader in grote lijnen wat er is gebeurd en waarom ik Max mee terug heb genomen. Die is nauwelijks geïnteresseerd en doet geen moeite om Max’ kant van het verhaal te horen of verder te vragen naar het hoe en waarom. Ik durf het gesprek over wat er is gebeurd niet verder op de spits te drijven. Ik laat het gesprek voor wat het is.

Ons huwelijk staat al lange tijd onder hoogspanning. Omdat zijn vader van niets wil weten en ik hem dus ook weinig tot niets durf te vertellen, gaat Max voor hem vrijuit. Waarschijnlijk ben ik in zijn ogen de boevrouw. Feitelijk sta ik er alleen voor. Ik zal mijn zoon met ADHD op mijn manier moeten opvoeden. Terwijl de kracht om tot de kern te komen bij dit soort escalaties juist is dat beide ouders op dezelfde lijn zitten en een eenheid vormen.

Verdrietig door onverschillige houding

Ten einde raad breng ik Max naar bed. Ik ben verdrietig over alles wat er de laatste dagen op de camping is gebeurd. Maar vooral over de onverschillige houding van zijn vader. Die leeft voor zichzelf, in zijn eigen wereld. Het voelt alsof ik drie kinderen heb.

Dit wil ik delen met jou

Het in alle openheid bespreken van het hoe en waarom van het gedrag van je kind is een zaak en verantwoordelijkheid van beide ouders of verzorgers. Vaak gaat dit goed en vind je samen een goede oplossing. Je slaat je er samen doorheen.

Mijn partner ontkent de ADHD

Soms is de thuissituatie ingewikkeld. Bij mij was het zo dat ik de problemen bij mijn kind erkende. Ik wist niet zeker of het ADHD was, maar mijn emmer liep over. Ik wilde actie ondernemen. Maar Max’ vader en ik zaten niet op één lijn. Misschien kon hij moeilijk omgaan met Max’ gedrag en was niet reageren en nauwelijks interesse tonen voor hem de manier om de ADHD uit de weg te gaan. Ik koos eieren voor mijn geld, door mijn (inmiddels) ex steeds minder te vertellen. Zo vermeed ik escalaties. Ik stond er feitelijk alleen voor.

Wat kun je doen als je niet op een lijn zit? 

Hoe vervelend zo’n situatie ook is, je kiest op zo’n moment altijd voor je kind en bewaart zoveel mogelijk de rust in huis

Ik besprak onze situatie ook vaak met goede vrienden en vriendinnen en zij steunden mij in mijn beslissing om de boel niet te laten escaleren

Ik vond het niet nodig om professionele hulp in te schakelen, maar misschien had ik dat beter wel kunnen doen. Advies van professionals kan in je voordeel werken en je thuissituatie in een rustiger vaarwater brengen.

Welke tip heb jij voor ouders die niet op één lijn zitten? 

Herken jij jezelf of je kind in dit verhaal? En wil je jouw ervaring delen met andere ouders of wil je zelf tips krijgen? Meld je aan bij ons Ouderportaal. Het Ouderportaal is de plek waar ouders met een kind met gedragsproblemen of stoornis elkaar vinden voor steun en advies. Zie ik je daar?