Eindelijk de diagnose: je kind heeft ADHD

Drieëneenhalve week nadat Max in de crisisopvang is opgenomen om te worden onderzocht, word ik uitgenodigd voor het verlossende antwoord. Het gesprek vindt plaats met een psychiater-in-opleiding en de ouderbegeleider op het kantoor van de instelling.

Tijdens dit gesprek hoor ik eindelijk de woorden waar ik lang op heb gewacht, en veel over nagedacht heb.

Professionele aanpak

Mijn gevoel zegt dat het iets ernstigs is. In de eerste weken van de opname haalt niemand het in zijn hoofd zich te verspreken of een woord te laten vallen dat wijst op een diagnose. Ik vind dit zeer professioneel, maar ik blijf wel twijfelen waar het gedrag van Max vandaan komt. Ligt het aan mij, aan Max of aan ons beiden?

Diagnose: ADHD

Die ochtend ben ik meer dan benieuwd naar de uitslag. Ik kom binnen, geef de psychiater een hand en ga op de plek op de bank zitten waar ik ook zit wanneer ik met de ouderbegeleider praat. Ik zit nog niet helemaal goed of de psychiater steekt meteen van wal: “We zijn ontzettend blij dat je hier bent gekomen met Max, Janet, want Max heeft ADHD.”

Opluchting na de diagnose ADHD

Ik schiet vol van deze woorden en de ouderbegeleider schuift het doosje zakdoekjes naar me toe dat op het tafeltje staat. Het voelt alsof iemand de zwaarte van mijn schouders neemt. Ik voel me opgelucht, maar ben ook een tikkeltje verrast. Ik had eigenlijk de diagnose PDD-NOS verwacht.

Verschil tussen PDD-NOS en ADHD

De psychiater legt het me uit: “PDD-NOS en ADHD worden vaak in een adem genoemd. Het grote verschil tussen deze twee stoornissen is dat bij PDD-NOS het iemand zich niet kan inleven in de ander (empatisch vermogen).

Max heeft overduidelijk een sterk ontwikkeld empathisch vermogen. Hij is begaan met mensen en ervaart schuld en spijt meer dan menig ander kind. PDD-NOS is een aan autisme verwante stoornis en alleen met medicijnen te onderdrukken, maar nooit te genezen.

ADHD kan op latere leeftijd overgaan. Kortom: de diagnose ADHD is de beste diagnose die je naar omstandigheden te horen kunt krijgen.”

Mogelijkheden voor behandeling ADHD

Als ik had mogen kiezen had ik gekozen voor een verkeerde opvoeding, dan had ik het zelf in de hand. De ouderbegeleider biedt aan om nog een rondje koffie te halen.

De psychiater gaat verder: “Voor de vervolgaanpak denken we aan twee mogelijkheden. We vragen je om erover na te denken en te kiezen welke van de twee voor jou of jullie het beste is.

De eerste keuze is een dagbehandeling van een jaar tot twee jaar, waarin Max ’s morgens thuis wordt opgehaald met de taxi. Hij volgt in Amsterdam speciaal onderwijs en is tussendoor op de groep voor behandeling. ’s Avonds wordt hij weer thuisgebracht.

De andere mogelijkheid is dat hij de hele week hier woont en alleen in het weekend thuis komt. Deze behandeling duurt een jaar tot anderhalf jaar. We vinden het heel belangrijk dat Max veel behandeling krijgt, omdat hij nog jong is en we denken dat hij heel veel zal kunnen leren.

En wat heel belangrijk is, is dat Max zelf ook laat zien dat hij wil leren en wil meewerken. Dat is een groot voordeel.”

Eerste ingeving: dagbehandeling

Mijn eerste ingeving is dagbehandeling, dus thuis wonen. Zonder twijfel. Maar ik heb het weekend nog om alle voor en tegens af te wegen. Buiten op de parkeerplaats bel ik direct met Rick, die op zijn werk mijn telefoontje afwacht.

 Ik merk aan zijn reactie dat hij overal al over na heeft gedacht. Hij denkt vooruit en hij denkt mee, het geeft me een gevoel van saamhorigheid en verbinding.

Dit wil ik delen met jou

Terugdenkend aan het moment van de diagnose ADHD, ervaar ik opnieuw de opluchting. Eindelijk was er na alle jaren onrust en onduidelijkheid een eerste, officiële verklaring voor Max’ gedrag.

En de uitslag viel op het eerste oog mee. ADHD is goed behandelbaar. Het gevolg voor ons gezinsleven kon ik op dat moment nog niet goed overzien. Maar het belangrijkste was dat er licht aan het eind van de tunnel was.

Er was vooruitzicht en een plan om aan te werken. Maar dan toch weer de twijfel, had ik dit nu al jaren eerder in gang kunnen en moeten zetten?

Herken jij jezelf of je kind in dit verhaal? En wil je jouw ervaring delen met andere ouders of wil je zelf tips krijgen?

Meld je aan bij ons Ouderportaal. Het Ouderportaal is de plek waar ouders met een kind met gedragsproblemen of stoornis elkaar vinden voor steun en advies. Misschien zie ik je daar?

Over de schrijver
Janet is moeder van Amy (1998) en Max (2000). Zij loopt met haar zoon al heel vroeg tegen allerlei problemen aan. Hij valt op, omdat hij duidelijk anders is dan andere kinderen. Janet schreef haar ervaringen op in een dagboek. Een hartenkreet over hoop, onvoorwaardelijke liefde en het leerproces van een moeder met een kind met een stoornis. In de verhalenserie deelt ze haar inzichten, levenslessen, oplossingen én blikt ze terug op wat ze schreef. En ze stelt nieuwe vragen. Want ouders blijven altijd op zoek naar antwoorden.
Herben
Door

Herben

op 03 Mar 2024

Ik heb PDD-NOS maar kan mij prima inleven in andere personen, waar haalt de schrijver die onzin vandaan

Reactie plaatsen