Erkennen en accepteren dat je kind ander gedrag vertoont

Als je merkt dat je kind afwijkend gedrag vertoont, kun je daar eerst erg mee worstelen. In eerste instantie is er vaak sprake van een bepaalde mate van ontkenning. Je wilt niet geloven dat je kind ander gedrag laat zien dan leeftijdsgenoten. Als die worsteling langer duurt, kan dat betekenen dat je het gedrag van je kind niet erkent en accepteert. Je bent in een worsteling, in gevecht. Toch is erkenning en acceptatie belangrijk voor het proces. Wat gaat er allemaal door je hoofd heen? Hoe zit dat bij andere ouders in hetzelfde schuitje? Hoe kun je bij jezelf herkennen dat je tot erkenning en acceptatie komt van het gedrag van je kind?

Acceptatie gaat vaak in drie stappen

Acceptatie van hoe je kind zich gedraagt, gaat in stappen. Bij veel ouders hebben die stappen ongeveer dezelfde volgorde: eerst bewustwording van het gedrag, dan ruimte geven aan de emoties die dit bij je oproepen, daarna volgt er ruimte voor acceptatie.

Stap 1: Bewustwording

Er is een eerste keer dat je merkt dat je kind ander gedrag vertoont. Anders dan andere kinderen van dezelfde leeftijd, anders dan wat jij weet van de ontwikkeling van kinderen. Met andere woorden: je word je bewust van iets. Bewustwording gaat altijd gepaard met vragen en het zoeken naar antwoorden. Je praat met je partner, je omgeving, je ouders. Je zoekt op internet en in bladen en boeken. Je begint steeds duidelijker te zien dat je kind ander gedrag vertoont. Je bent je bewust van het andere gedrag en dat besef gaat niet meer weg.

Stap 2: Welke emoties spelen in deze fase?

Als je eenmaal de conclusie voor jezelf hebt getrokken dat je kind ander gedrag vertoont, roept dat verschillende emoties op. Veel ouders die in hetzelfde schuitje zitten, ervaren het volgende.

Schaamte: Je schaamt je soms voor je eigen kind omdat het ander gedrag vertoont. Je ziet andere ouders met andere kinderen en voelt je daardoor onzeker. ‘Niemand is gelijk’ zeggen ze, maar zo relativeren kan dan moeilijk voor je zijn. Je schaamtegevoel kan overheersen.
Angst: Je bent bang dat je kind niet goed kan meekomen in de wereld als het opgroeit en ouder wordt. Je hebt zorgen over zijn of haar toekomst, zal je kind zich wel kunnen redden?
Rouw: Je had een bepaald beeld van hoe je leven met je kind eruit ziet, maar dat beeld valt in duigen nu je kind anders blijkt. Het ideale plaatje klopt niet meer met de praktijk. Dat kan een gevoel van verlies geven bij jou. Je rouwt over iets wat je kwijt bent.
Verdriet: Ook kan de bewustwording van het andere gedrag van je kind je verdrietig maken. Je vindt het erg voor je kind. Dat kan het verdriet veroorzaken. Maar je kunt het ook erg vinden voor jezelf of je partner. Als je al veel hebt meegemaakt, denk je misschien: ook dit nog erbij? Of je kunt verdriet ervaren omdat tot dan je leven altijd vanzelf ging en er nooit tegenslag op je pad is geweest. Dan kan de nieuwe ervaring verdriet veroorzaken.

Stap 3: Acceptatie

Veel ouders met kinderen met ander gedrag, ervaren de genoemde emoties, maar blijven er niet in steken. Ze komen vooruit. Ook jij hebt dit misschien al ervaren. Of je gaat het nog ervaren. Er komt een dag dat je het gedrag van je kind niet langer alleen maar als probleem ziet. Een dag dat je ook voordelen en mogelijkheden ziet.

Dat betekent dat je tot erkenning en acceptatie bent gekomen.

Wat kenmerkt deze fase?

Je kunt je denken over de situatie omdraaien. Je ziet in plaats van onmogelijkheden mogelijkheden voor je kind. Je ziet niet alleen nadelen maar ook voordelen. Je ziet je kind en jezelf niet langer (alleen maar) als slachtoffer, maar je draait het om naar een situatie waar je sterker uit komt.

Je kunt de situatie als feit zien. Je worstelt niet langer met het andere gedrag van je kind, maar ziet het als een feit in je leven. Het is wat het is. Het is er en gaat niet meer weg. Door dit inzicht kan er een last van je schouders vallen. En je kunt aan de slag vanuit een nieuwe kijk op het leven van je kind en van jou.

Je zoekt naar oplossingen. Je blijft niet langer met ‘het probleem’ worstelen, maar zoekt naar oplossingen voor de situatie, op basis van de informatie die je al hebt gevonden over de situatie. Wat kan het leven van je kind vooruit helpen? Wat kan jou helpen wat kan de anderen helpen die dichtbij je kind staan? Je zoekt oplossingen en komt in actie.