‘Het zit me echt even tot hier’, vertelt Renata tijdens een vervolgbijeenkomst van de Shared Decision Day. ‘Het gaat allemaal niet zo fantastisch op het moment.’
Het nieuwe schooljaar is begonnen, maar niet voor Robin (16). Hij heeft PDD NOS, ADHD en is hoogbegaafd. Voor de zomervakantie kwam hij thuis te zitten. Zijn moeder Renata heeft nog steeds geen school voor hem gevonden. ‘Nu ik hier ben, weet ik weer waarvoor ik het doe’, zegt ze. Maar makkelijk heeft ze het niet.
Ik wil dingen veranderen
Renata is drie jaar lid van het ouderexpertpanel. Ze gaat regelmatig naar de bijeenkomsten. Ze deed mee aan de Shared Decision Day en begeleidde als tafelvoorzitter een groep. Ook gaat ze naar de vervolgbijeenkomsten van de Shared Decision Day, zoals deze vandaag. Het valt haar zwaar, maar ze blijft meedoen aan de Shared-beweging omdat ze dingen wil veranderen. Dit is haar verhaal.
Lerarentekort
‘Mijn zoon Robin droomt ervan om te werken bij de politie. Hij wil van 5 havo doorstromen naar de politieschool. Omdat hij PDD NOS heeft, volgt hij havo op het Schreuder College.
In het tweede leerjaar ontstaat er een lerarentekort op het Schreuder College. Hierdoor krijgt Robin minder les. Samen met andere ouders trek ik aan de bel bij het management. Na verschillende gesprekken beloven ze ons dat de kinderen voorwaardelijk overgaan naar 3 havo. Maar dan moeten de eerste rapporten in 3 havo wel positief zijn.
Robins eerste rapport is niet positief. Hij moet altijd even inkomen. In de volgende rapporten stijgen zijn prestaties meestal. Vanwege zijn slechte rapport besluiten ze hem terug te zetten. Alleen niet naar 2 havo, omdat hij niet in die klassenstructuur past. Vroeger had je alleen een klas voor autistische kinderen, nu zit alles door elkaar. Kinderen met PDD NOS zitten in de klas met kinderen die gedragsproblemen hebben.
Vanaf dat moment gaat het van kwaad tot erger
Hij mag naar 3 TL. Alleen dat kan Robin niet aan in zijn bovenkamer. Hij ziet zijn toekomstplannen vervagen. Hij kan er toch niets aan doen dat er een lerarentekort was, waardoor hij in deze situatie zit?!
Op TL is het aanmodderen. Ik probeer hem te motiveren, maar het lukt me niet. Hij wil niet meer naar school. In de tussentijd komt er een nieuwe directrice op het Schreuder College. Zij hanteert weer andere regels. Doordat hij PDD NOS heeft kan hij niet goed tegen veranderingen. Hij wil niet meer terug naar school. Nu hebben we helaas geen overgangsbewijs.
Als je het niet meer naar je zin hebt op school of op je werk, dan ga je weg. Je gaat iets anders zoeken. In ons geval is dat een stuk moeilijker. We zoeken naar alternatieven, maar overal waar we komen valt de deur dicht.
Overal waar we komen valt de deur dicht
Het Schreuder College denkt met ons mee. Ze adviseren ons om naar het Educatief Centrum te gaan. Hier krijgen we te horen dat Robin niet op dit niveau past. Hij kan het beste instromen op MBO 3, maar dat bieden ze daar niet.
Het Educatief Centrum stuurt ons door naar het Albeda College. Er gaat veel tijd overheen voordat we een afspraak hebben. Hebben we eindelijk een afspraak, zijn de meeste opleidingen al vol. Wat overblijft past niet bij Robin, want hij heeft PDD NOS. Tja, en toen sloten de scholen en heeft Robin nog steeds geen school. Zo gingen we de zomervakantie in.
Hadden we maar naar hem geluisterd
Hij staat nog wel ingeschreven bij het Schreuder College. Ze hebben een hoop geprobeerd, maar weten het ook niet meer. We zijn nu met elkaar overeengekomen dat Robin daar niet gelukkig gaat worden. Ik wil hem ook niet weer in diezelfde positie plaatsen. Het Schreuder College zoekt hard naar een passende oplossing.
Diep in mijn hart denk ik: ‘Hadden we maar naar hem geluisterd, dan hadden we niet in deze situatie gezeten.’ Hij wil 3 havo afmaken. Zijn tweede rapport was misschien wel positief geweest. Dan had hij het getrokken.
Ik merk dat ik me als ouder laat beïnvloeden. Ik raak ook de grip kwijt. Mijn zoon was op een gegeven moment zo gefrustreerd dat hij begon over zelfmoord. Hij zei: Ik spring voor de metro. Ik deelde mijn zorgen met school en met mijn huisarts.
‘Ik hoef geen opvoedhulp, ik zoek gewoon een geschikte school’
Zo kreeg ik ondersteuning van het Jeugd Ondersteunings Team. Ik heb daar niet om gevraagd. Eerst was er een intake, toen een wachttijd van twee maanden. Toen ze eindelijk langs kwamen ging mijn zoon al niet meer naar school en was de druk van de ketel. Ik hoef geen opvoedhulp. Ik wil gewoon een plek waar hij zijn school kan afmaken.
Via via heb ik contact met iemand over School2Care in Hoogvliet. Maar die instelling is ook weer zo extreem, daar hebben ze het over uithuisplaatsing. Dat hoeft ook niet. Hij kan zich thuis prima vermaken. Hij heeft zelf een vakantiebaantje geregeld. Dat doe je niet als je niet lekker in je vel zit.
Ik ben mondiger geworden
Het expertpanel en de bijeenkomsten van de Shared Decision Day helpen me. Ik ben mondiger en zelfverzekerder geworden. Ik durf nu aan de bel te trekken bij directeuren. Er was namelijk nog een incident bij hem op school. De schoolreis.
Ik wilde dat hij mee zou gaan met de schoolreis, zodat hij het jaar op zijn minst positief kon afsluiten. Ze gingen naar Walibi. Voordat de kinderen vertrekken is er een tassencontrole, want er is kans dat de kinderen drugs bij zich hebben. Ik ben nog steeds geschokt als ik dat hoor.
Mijn zoon werd op de trein gezet
In de bus drukken de docenten de leerlingen op het hart om om half 3 te verzamelen, zodat de bus om half 4 kan vertrekken. Mijn zoon ging samen met een klasgenoot toch nog even in een attractie, zodat hij om half 4 bij de bus zou zijn. Hij komt om 10 over half 4 aan. Bus weg. In zijn ogen is hij 10 minuten te laat. In de ogen van de schoolleiding, meer dan een uur.
Toen zijn ze met zijn tweeën zonder begeleiding op de trein gezet. Er gaat altijd een extra auto mee voor noodgevallen. Toch kozen ze ervoor om hen op de trein te zetten. Robin heeft PDD NOS. Het was een treinreis van meer dan een uur. Hij heeft nog nooit met de trein gereisd. Dat vind ik niet kloppen.
Ik heb aan de bel getrokken bij de directie. Dat had ik nooit gedaan als ik niet in een expertpanel zat. Doordat ik er iets van heb gezegd is het protocol veranderd. Ik hoop nu dat een ander profijt hiervan heeft.
Zonder dit netwerk stond ik met mijn rug tegen de muur
Door mee te doen aan de Shared Decision Day en de expertpanelbijeenkomsten heb ik een netwerk opgebouwd. Niet alleen met andere ouders, maar ook met zorgprofessionals. Hierdoor kreeg ik telefoonnummers van andere professionals, zodat ik hen kan raadplegen. Zonder dit netwerk stond ik met mijn rug tegen de muur.
De situatie waarin ik nu zit vergt veel van me. Aan de ene kant wil ik het liefst een time-out. Even niet meer naar de bijeenkomsten van het expertpanel en de pilot ‘Kindermishandeling’. Maar aan de andere kant wil ik de banden en contacten behouden.
Sluit je aan als je iets wilt veranderen
Ik leer de organisatie en professionals anders kennen. Je bereikt professionals beter in deze setting, maar dat zou eigenlijk niet de manier moeten zijn. Eigenlijk zou je als ouder altijd moeten kunnen praten met professionals.
Alle ouders die iets willen veranderen aan hun situatie zou ik adviseren om mee te doen. Wil je niets veranderen, dan heeft het geen nut. Je moet met elkaar leren van fouten om te kunnen groeien. Nu flikken ze dit bij ons kind, maar bij een ander kind niet meer.
Mensen luisteren naar je, dat doet wat met je
Soms zeggen mijn ouders tegen me: denk toch ook eens aan jezelf. Dat doe ik ook. Juist doordat ik naar de bijeenkomsten van het expertpanel ga, denk ik ook een beetje aan mezelf. Ik krijg tips van anderen. Mensen luisteren naar mijn verhaal. Dat doet ook wat met je. Ik zou zeggen: ouders, spreek je uit. Sluit je aan, want jij als ouder kunt ook iets veranderen.
