“Papa en mama gaan scheiden”, zijn pijnlijke woorden voor een kind. Maar soms is het de enige manier voor ouders om hun gezin te redden. Gelukkig gaat het vaak in goede harmonie.
Maar soms is er sprake van (fysiek) geweld en dreiging is de veiligheid van jou en je kinderen in gevaar. Dan is scheiding je enige redding.
Mijn man is manipulatief
Bij mij is dat het geval. Soms wens ik dat ik mijn vingers in mijn oren kan stoppen om niets meer te hoeven horen. Want dan weer bakt mijn man zoete broodjes en vijf seconden later wenst hij me dood.
Ik rook mijn pakje sigaretten helemaal leeg en ik ben murw. Toch blijft er nog een beetje kracht over, waarmee ik het red me niet te laten beïnvloeden. Telkens als ik denk dat hij klaar is en ik vraag of ik mag gaan slapen schreeuwt hij tegen me:
“Ik ben klaar als ik het zeg! En ik ben nog lang niet klaar, dus ga nog maar even zitten.”
Niet toegeven maakt me sterk
Ik ben soms bang dat hij me wat aan zal doen, ik voel me bedreigd, maar ik zie geen uitweg. Dus blijf ik als een stille getuige op de bank zitten. Als een zak aardappels. Zonder dat ik een zinnig woord terug zeg.
Ik ken deze man: hij kalmeert pas als ik toegeef dat ik fout ben geweest. En toegeven en sorry zeggen, is het laatste wat ik zal doen. Ik zit er nu al te diep in om berouw te tonen. Bovendien voel ik geen spijt. Mijn haat wordt alleen maar dieper en meer aangewakkerd.
Papa vertelt de kinderen: mama is de boosdoener
Tot overmaat van ramp deelt hij me mee dat hij die middag aan de kinderen heeft verteld dat mama wil scheiden. “Het gaat hen net zo goed aan. Ze hebben het recht te weten dat papa wordt weggestuurd door mama”, zegt hij.
Hij weet dondersgoed dat hij hiermee onze belofte verbreekt om het nieuws samen en op juiste moment aan de kinderen te vertellen. En ik weet dat het zinloos is om nu kwaad te worden.
Maar ik voel dat er iets in me knapt. Ik heb diep medelijden met Max en Amy. Het kwaad is geschied: de kinderen weten nu over onze scheiding en er is geen weg meer terug.
Kinderen kiezen partij bij een scheiding
Het kan me niets meer schelen wat hij allemaal nog zegt. Het is al nacht, maar zijn woede stormt onophoudelijk door tot half zeven de volgende ochtend. Ik smeek voor de laatste keer of ik mag gaan slapen. Dan laat hij me gaan.
Zonder eindresultaat, zonder conclusie, zonder dat we ook maar een centimeter tot elkaar gekomen zijn. Ik houd mijn kleren aan en sjok naar de slaapkamer, waar Max in mijn bed ligt te slapen. Hij ligt er vredig bij.
En uit het niets, alsof de duivel in hem zit, schiet hij vanuit zijn slaap overeind, kijkt me aan en zegt: “Jij wilt van papa scheiden he? Ik haat je mama!!!”
Als ik al had geweten wat ik had moeten antwoorden, had ik er geen kans toe gekregen. Hij valt achterover terug in bed en slaapt gewoon verder. Zijn vader gaat naast hem liggen en ik loop naar Max’ kamer om in zijn hoogslaper nog een half uurtje rust te pakken.
Max zal zeker rond 7.00 uur wakker worden. En ja, na een kwartier komt hij al naar me toe, kruipt naast me in bed en begint me te bestoken met al zijn vragen. Ik kan geen zinnig antwoord geven, want hij is ervan overtuigd dat ik niet deug. Hij vindt dat ik zijn vader verraad en dat ik niet meer van hen alle drie houd.
Het is hartverscheurend en oneerlijk te horen dat Max geen begrip meer heeft voor me. Geen enkel antwoord dat ik hem geef is goed. Ik zou graag alleen maar even met hem willen knuffelen, hem vasthouden en liefkozen, maar hij wil niet bij me blijven.
Hij kiest duidelijk partij voor zijn vader. Hij kruipt uit bed en laat me alleen. Het lukt me om heel even weg te dommelen, maar opeens staat Max’ vader voor me in de slaapkamer en gooit de deur achter zich dicht.
“Jij denkt zeker dat je gaat slapen!?! Nou, ik dacht het niet! Jij zult niet meer rusten zolang ik thuis ben!!! Kijk wat je je kinderen aandoet!!!” Hij heft zijn vinger en komt akelig dichtbij.
Ik voel dat hij me wil slaan. Maar hij is nuchter genoeg om te weten dat hij dan alles verliest. Ik blijf zo kalm mogelijk, probeer zijn agressie te negeren en kleed me aan om te gaan joggen. Mijn telefoon doe ik in mijn zak.
Mijn man scheldt me verrot en de kinderen zijn getuige
In de keuken werpt hij zich voor de deur. Amy is nu ook wakker en komt samen met Max op het geschreeuw af in de keuken. Ze zijn ongewild getuige van alle haat die hun vader over me uitspreidt.
Ik ben - net als de afgelopen nacht - een weerloos en mak lammetje dat zich weer laat overvallen door het roofdier. Zijn scheldpartij begint van voren af aan.
Soms richt hij zich op de kinderen: “Mama wil scheiden, ze heeft een ander, ik word weggestuurd!!! Jullie gaan het mama heel moeilijk maken, jullie zullen nooit luisteren naar mama en Rick. Jullie doen alles om mama en Rick ongelukkig te maken!!!”
Hij verplicht de kinderen op de bank te gaan zitten. Hij slaat hard met zijn handen op de muur om zijn woorden extra kracht bij te zetten. Max komt op voor zijn vader en richt zijn woede nu ook op mij.
Amy zit heel zielig in elkaar gedoken te luisteren en zegt niets. Ze moeten hun vader beloven dat ze mij het leven zuur zullen maken. Max knikt heftig ja, maar Amy durft haar hoofd nauwelijks te bewegen, laat staan “ja” te antwoorden.
Ik zie het medelijden in haar ogen. Dan loop ik naar de keuken. Ik kan er niet meer tegen en moét weg! Ik trek mijn sportschoenen aan. Vervolgens word ik tegen het aanrecht geduwd door mijn man.
Ik wil me uit de houdgreep worstelen, maar het lukt me niet. Dit kan nog wel even duren, voel ik. Er komt maar geen einde aan. Ik geef me over aan zijn macht.
Verdiende loon
Max draait de kraan open, vult een bekertje water en gooit het in mijn gezicht. Ik kan er niets tegen inbrengen. Max heeft maling aan mijn waarschuwingen. Zijn vader vindt het toch goed? Dus wat kan ik beginnen?
Max pakt een mes uit de lade en wijst ermee naar mijn keel: “Ik ga je dood maken mama, ik ga je dood maken!!!” Ik hou Max van me af en vraag mijn man of hij Max wil laten stoppen.
Hij antwoordt: “Hier heb je zelf om gevraagd, dit is toch wat je wilt? Jij wilt toch scheiden, nou dan krijg je dus dit!!! Dit is je verdiende loon!!!”
Ik kan er niet meer tegen en vraag toestemming om weg te gaan. Het mag. Hij laat me gaan. Ik trek de deur achter me dicht en sprint weg. De flat uit, de polder in.
Het kan me niet schelen wie mijn tranen ziet. Ik bel Rick, die het liefst meteen naar me toe zou komen, maar machteloos van een afstand moet afwachten. Hij probeert me gerust te stellen en spreekt me moed in. Na anderhalf uur heb ik weer de kracht om terug te gaan naar huis.
In de tussentijd bel ik mijn moeder om te vragen of ze alsjeblieft wil komen om haar schoonzoon een beetje te sussen. Ze komt meteen na haar werk naar me toe.
En het helpt. Max’ vader stort zijn hart uit bij mijn moeder. Hij hoopt dat zij me nog om kan praten. Maar ze biedt hem enkel een luisterend oor. Ze respecteert mijn beslissing en begrijpt deze ook, maar blijft voor de ogen van Max’ vader min of meer onpartijdig.
Dit wil ik delen met jou
De echtscheiding met mijn voormalige man zijn de zwartste bladzijden uit mijn leven. Er is natuurlijk veel aan vooraf gegaan wat niet in deze blog staat beschreven, maar feit is wel dat mijn veiligheid en dat van mijn gezin in gevaar was.
De echtscheiding was geen verzoek, maar een eis. En mijn ex moest dat accepteren. Ik hield niet meer van hem en wilde niet meer met hem verder. Ik wist dat ik de juiste beslissing nam, voor mezelf en voor mijn kinderen. De echtscheiding is de redding van ons gezin geweest.
Blijf altijd respectvol naar de kinderen
Toen ik mijn ex deze boodschap meedeelde vroeg ik hem nog duidelijk om mijn wens te respecteren om niet zomaar iets over mijn beslissing tegen de kinderen te zeggen. Het juiste moment daarvoor zou nog komen.
Het doen van deze belofte was het laatste wat ik van hem verlangde. Ik wilde de kinderen niet onnodig belasten met ‘grote mensen problemen’. De reden voor deze aanpak was, dat hij na een week toch voor onbepaalde tijd naar het buitenland zou vertrekken voor zijn carrière.
Ik wilde ze ook niet nog meer zorgen geven dan ze al hadden, met name Max. Deze belofte werd overtuigend overboord gegooid. Het verspreiden van leugens en de dreigementen veroorzaakt veel onrust en opstandigheid bij Max, die partij koos voor zijn vader. Ik neem het hem niet kwalijk.
Voor Max was dit een genadeklap en hij zocht een manier om daarmee om te gaan. Hij vocht, maar wist niet precies waartegen.
Herken jij jezelf of je kind in dit verhaal? En wil je jouw ervaring delen met andere ouders of wil je zelf tips krijgen?
Meld je aan bij ons Ouderportaal. Het Ouderportaal is de plek waar ouders met een kind met gedragsproblemen of stoornis elkaar vinden voor steun en advies. Misschien zie ik je daar?
